Υποβοηθουμένη Αναπαραγωγή
Υπογονιμότητα ορίζεται η αδυναμία σύλληψης έπειτα από 1 χρόνο προσπάθειας για τεκνοποίηση με συχνές επαφές χωρίς αντισυλληπτική μέθοδο (WHO 2009)
Χωρίζεται :
- Α)σε πρωτοπαθή ( χωρίς ιστορικό προηγούμενης σύλληψης)
- Β)σε δευτεροπαθή ( έπειτα από τουλάχιστον μία αυτόματη σύλληψη)
Η υπογονιμότητα είναι συχνή και απαντάται στο 10-15% των ζευγαριών αναπαραγωγικής ηλικίας.
Η ολοένα βελτίωση και εξέλιξη της γνώσης και των μέσων στην επιστήμη της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής παρέχει πλέον στα ζευγάρια μεγαλύτερη ελπίδα ότι θα μπορέσουν να επιτύχουν το όνειρο τους να γίνουν γονείς .
Η διερεύνηση του υπογόνιμου ζευγαριού ξεκινάει συνήθως αφού ολοκληρωθεί ένας χρόνος προσπαθειών για τεκνοποίηση. Το χρονικό αυτό περιθώριο βέβαια δεν είναι απόλυτο και εξαρτάται από την ηλικία το ατομικό ιστορικό του ζευγαριού και ιδιαίτερες συνθήκες που μπορεί να συντρέχουν.
Στο κέντρο μας κρίνουμε σκόπιμο πριν από οποιαδήποτε θεραπεία:
- Να γίνει στοχευμένη και ολοκληρωμένη διερεύνηση των αιτίων που μπορεί να ευθύνονται για την υπογονιμότητα όπως αυτή επιτυγχάνεται με την λήψη ενός αναλυτικού ιστορικού από το ζευγάρι και την κλινικό-εργαστηριακό και απεικονιστικό έλεγχο.
- Να γίνει διερεύνηση της γενικότερης υγείας του ζευγαριού με στόχο την εντόπιση και θεραπεία παθήσεων που μπορεί να επηρεάσουν την μελλοντική κύηση.
- Την διόρθωση των παραπάνω αιτιών με χειρουργική ή φαρμακευτική αντιμετώπιση όπου αυτό είναι εφικτό, καθώς και την βελτιστοποίηση της γενικής τους υγείας, μέσω αλλαγών σε διατροφικές συνήθειες και life style, διενέργεια εμβολιασμών όπου αυτό κρίνεται σκόπιμο (πχ έναντι της Ερυθράς) κ.α.